@article { author = {آقایی, بهروز}, title = {}, journal = {Iranian Journal Of Antheropology}, volume = {13}, number = {23}, pages = {13-55}, year = {2016}, publisher = {Iranian Anthropological Association}, issn = {1735-2096}, eissn = {2717-347X}, doi = {}, abstract = {}, keywords = {}, title_fa = {بافتار جغرافیایی و باستان‌شناسی دام‌پروران تمام‌وقت در زاگرس جنوبی}, abstract_fa = {ظرفیت‌های زیست‌محیطی در زاگرس جنوبی، به تفاوت‌های بنیادینی در شیوه‌ها‌ی تولیدِ جوامع دام‌‌پرور و کشاورز تمام‌‌وقت موجودیت بخشیده است. این تفاوت‌ها سبب تحول ساختار‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جوامع مذکور در مسیرهایی متفاوت با یکدیگر شده است. حاصل این تفاوت‌ها به وجود آمدن دو بافت سکونت‌گاهی در زیست‌محیط و زمین‌سیماهایی مجزا از هم بوده که جوامعی را با راهبردهای اقتصادی متضاد اما مکمل همدیگر شکل داده است. محوطه‌های جوامع دام‌‌پرور باستانی، به دلیل اسکان موقت، سیالیت در مکان‌گزینی و همچنین تراکم اندک داده‌های فرهنگی ماندگار مانند سفال، در بیشتر مواقع محوطه‌‌هایی غیر تپه‌ای هستند که در مناطق کوهستانی، دره‌های کم‌‌عمق و مناطق شیب‌‌دار حاشیه دشت‌ها واقع‌ ‌شده‌اند. ویژگی‌های بیان‌شده سبب می‌شود جوامع دام‌‌پرور باستانی‌ در مطالعات باستان‌شناسی، اغلب جوامعی نامرئی و غیر‌ملموس پنداشته شوند. در این پژوهش با تکیه ‌بر روش باستان‌‌مردم‌‌شناسی شواهدی را از محوطه‌‌های گونه‌نمایِ جوامع کوچ‌رو باستانی، که منطبق بر الگوی تحرک و اسکان جوامع کوچ‌رو معاصر در زاگرس جنوبی (مطالعه موردی: ایل قشقایی، طایفه شش بلوکی) است، معرفی کرده و به ارائه شواهد باستان‌شناسی برای تبیین مرزهای زیست‌محیطی و فرهنگی بین جوامع دام‌پرور و کشاورز پرداخته شود. در نهایت به تجزیه و تحلیل ارتباط موجود بین الگوی نهشته‌گذاری محوطه‌های باستانی و ساختار اقتصادی-اجتماعی جوامع یکجانشین و کوچ‌رو دشت آسپاس در شمال فارس پرداخته می‌شود.}, keywords_fa = {دام‌پروری,کشاورزی,کوچ‌رو,زمین‌سیما,زاگرس جنوبی,قشقایی}, url = {https://journal.asi.org.ir/article_24824.html}, eprint = {https://journal.asi.org.ir/article_24824_b92a2b4eebd284fc127f8062258e213b.pdf} }